ای نفس مطمئن

انگار همین دیروز بود  

                   همایش  سه روزه بدو استخدام کتابداران .. استان قم ....حوالی مسجد جمکران ... چیزی که تو رفتارش موج میزد غرور بود ....بعد ها به یکی از همکاران گفتم  که فلانی مغروره ... اما سال پیش سعادتی دست داد چن دقیقه ای باهاش همکلام شدم تالار لاله همایش تجلیل از کتابداران  ...  

متانت ، ادب ، و هوش سرشارش دیدگاه منو عوض کرد ... زبانم نچرخید بگم چقدر در موردش اشتباه میکردم... 

و امروز سرکارم و اس ام اس با مبتدای انا لله و انا الیه راجعون .... وقعی نمیزارم فک میکنم از این سرکاری هاست اما به خودم میام این شماره که فراگیر اداره بود تا آخرش میخونم و جا میخورم .....کلام آیت الله بهجت رحمه الله علیه میاد به ذهنم  

                               گر دل انسان به «ذکر اللّه» مطمئنّ شد،

                                  به خطابِ «یَـآأَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَـئِنَّةُ»؛

                                       (اى نفس آرام!) مخاطَب مى‌گردد.  

 زمزمه میکنم 

                      یَا أَیَّتُها النَّفسُ المُطمَئِنَّة  إِرجعی إِلی ربِّکَ راضیةً مَرضیة ...... 

چی میتونم بگم دیگه ....جز اینکه همه رفتنی ای هستیم شاید امروز شاید فردا ....  

پی نوشت .سرکار خانم مرحومه مغفوره معصومه امیدی اردلی کتابدار کتابخانه شهید باهنر اردل دعوت حق را لبیک گفتند و به دیدار حق شتافتند ... این ضایعه را به بازماندگان آن مرحومه و جامعه کتابداران استان و کتابداران شهرستان  اردل تسلیت عرض میکنم و از خداوند متعال علو درجات برای آن مرحومه و صبر جمیل برای خانواده داغدارشان خواهانم .

شهر من گم شده است .....

میخوام زمزمه کنم شعر سهراب سپهری را ... اما قافیه ها هم بنای لج را گذاشتن ... مدارا نمیکنن .. میخوام زمزمه کنم ولی شعر اینجوری مقفا میشه ... 

اهل سامانم  اما  

شهر من سامان نیست  

شهر من گم شده است  

من با تب من با تاب  

خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام

من دراین خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم..... 

میخوام فقط از سامان بنویسم و کتابخانه ای که در شرف تعطیلیه ... خسته از بی مهری ها ... خسته از نامردمی مردماش .. 

می خوام بنویسم ولی فقط شعر بهمنی یادم میاد که تو اینجور مواقع فقط میشه پناه برد به لابلای سکوت های شکسته شده موزون شعر .... زمزمه میکنم با بهمنی  

                             اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است
                              دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است  

کتابخونه و کتابدار شدنم مثل یک فیلمی از جلو چشمم رد میشه ... و کتابخونه ای که تکلیفش تا شاید سه روز دیگه  مشخص بشه ... کتابخونه ای که تو دوره حیاتش کمتر کسی از مسئولای شهرو دید تا دردش رو بگه ... حتی پیمونکارش که از قضا همشهری خودش بود و تو ساختنش کوتاهی کرد تا عمر یه ساختمون ۱۵ سال باشه .... اسمش رو چی میشه گذاشت ...جوان ناکام ... نه کهنسال بود.... به قدمت تاریخ نشر کتابهاش ...نه به  سجل شناسنامه ساختمونش ...یکی به من میگه چرا اینقدر غصه میخوری  .... تعطیل که بشه بهتر تو میری شهر اقامتت...ولی چطور بهش میفهموندم  من تا همین جا که از خدا عمر گرفتم همشو تو این کتابخونه تنفس کردم ... از ۵ سالگی تا الان ...چطور بهش بگم اینقدر اینجا رو دوس داشتم که با اینکه تنها کتاب کودک اون زمانش دوره چند جلدی شبهای بمباران بود ... کتابی که به خاطر اینکه سنم مناسب کتابهای بزرگسال نبود و بهم امانت نمیدادن تا کلاس پنجم دبستان  همش همین ۱۷ جلد رو میخوندم و الان غفارزادگان شبهای بمباران جای خودش را داده به آوینی حلزونهای خانه به دوش ... میدونم  اگر تعطیل بشه همه خاطراتم رو توش جا میزارم ..... میدونم که حتی دلم به خوندن  هیچ جای خالی سلوچ  دیگری  نمیره  چون هیچ کتابی بوی کتابهای این کتابخونه رو نمیده ....  

                                      شاعرت به حق برات سروده  

                       کار هر کس از پریشانی به سامانی رسید  

                        غیر کار تو که در سامان پریشان است و بس .